|
|
Het is 1966, en plotseling was daar uit het niets... SARASANI - BEAT op het eiland
TEXEL!
Natuurlijk was dit een allesbehalve gemakkelijke operatie, vergeet niet het was midden de jaren 60.
Texel was nou niet bepaald vooruitstrevend , trouwens heel Nederland begon zich eindelijk los te rukken
van de uiterst saaie en fantasieloze jaren 50.
Dus op Texel hadden wij toch het een en het ander te overwinnen.
We werden er als buitenlanders beschouwd, die daar niets te zoeken hadden.
Laat staan een vergunning te organiseren, er een BEATCLUB te starten.
De locatie was vrij snel gevonden, de enorme grote boerenschuur van de heer KEIZER roemrucht op het
eiland,
en o.a. ex-steilewandrijder van het circus......... Sarasani! maar ook echte
eilander, een bietien stug, kat uut de boom kiekend,
dus geen enkele kans.
Maar ik ben een Tukker, en kom uit het zelfde mentaliteitsgebied, dus vertrouwen
winnen.
En aangezien wij het jaar ervoor de situatie op het eiland wel even goed hadden bekeken en stomverbaasd waren,
dat er niets te doen was voor ons soort, en daarbij een kleine schatting van de aantallen tussen de 15 en 25 jaar hadden
gemaakt,
hebben wij de heer KEIZER nog wel een aantal bezoekjes gebracht om hem te overtuigen en uit te vissen
wat zijn omslagbedrag zou kunnen zijn. Nou, dat bleek dus fl.3000.- per seizoen te
zijn. De eerste horde was genomen, nu moesten we de eilanders mee
krijgen,
en dat ging als volgt:
Wie was de populairste ondernemer in de horeca op het eiland? De familie Langeveld van het IJsbeertje in Den Burg.
Hun invloed was niet gering, dus besloten wij in zee te gaan met de ondertussen zeer bekende Texelaar Frits Langeveld
als pachter van de horeca in SARASANI.
Horde 2 was overwonnen, maar nu was nr. 3 en de moeilijkste te nemen, en wel de vergunning van de gemeente
Texel.
Hoe dat aan te pakken....
De burgemeester van Texel was de heer Cees de Koning, een vroegere belangrijke regent in
“ons Indië”, een man van de wereld op Texel verdwaald als
burgervader,
die maar moeilijk kon wennen aan die kleinburgelijke sfeer en, niet geheel
onbelangrijk,
een erg leuk gezin had met een paar wilde kinderen, iets jonger dan wij.
Later vernam ondergetekende, dat een dochter hem erg aardig vond, en haar vader de hele dag brainwashde met teksten van:
toe nou papa laat die jongens nou! Bij de eerst komende raadsvergadering werd onze aanvraag voor SARASANI persoonlijk
door hem goedgekeurd.
Pas daarna hebben wij hem een goede fles Cognac gegeven, zijn bijnaam was niet voor niets
Cees Cognac.
Wij, ondergetekende en de helaas veel te vroeg overleden Armand André de la Porte, zijn toen begonnen met SARASANI.
Mijn compagnon was de grote regelaar, lulde alles recht wat krom was en vice
versa... En zeer belangrijk, hij kende de wereld
van de radio goed, waaronder de deejay's van Veronica, die met hun commercials half Nederland naar SARASANI
joegen.
Ik ontwierp de meest idiote dingen als het water-rookgordijn, vloeistofprojectie, het licht en wat je noemt het
Sarasani-sfeertje,
want zij die dat hebben meegemaakt praten er nu nog steeds over met Frits
Langeveld, als ze het eiland bezoeken.
En dat was de reden van hem, mij te vragen de fotoboeken met krantenknipsels op deze site te
zetten.
We kunnen met de nodige publiciteit en deze website de belangstelling
kanaliseren,
en wie weet elkaar na 35 jaar weer zien op de grote SARASANI-REUNIE volgend jaar op
TEXEL.
de groeten, Fred
Brinkhorst
november 2000
WAS
JIJ D`ER BIJ?
|
|
